Benieuwd ??? klik dan hier
Reisverslag Las Vegas en Hawaii 2004
Dinsdag 1 juni 2004
Eindelijk is het dan zover, de in januari geboekte reis naar Las Vegas en Hawaii gaat van start ! Rond de middag vertrokken, wel wat vroeg, maar we willen liever niet in een file onze vakantie beginnen. Na zo’n 2 uurtjes hebben we het hotel in Zwanenburg snel gevonden en kunnen we onze bagage in de kamer kwijt en gaan we de buurt verkennen en wat drinken in het dorp. Wat spullen voor ’s avonds en onderweg ingeslagen bij Appie Heijn. Verder is er niet veel te beleven in de omgeving. Tijdens het wandelen liet ik mijn ene contactlens even uit en die waaide vrolijk weg. Gelukkig vond Cor hem toch nog na veel speurwerk. Oei.. zonder lens wordt het een vakantie met bril en die maakt het er niet prettiger op. Het is maar goed dat we de lens hebben gevonden, want ik ging toen we weer op de kamer waren, bovenop de bril zitten die op het bed lag. Dus dan was het einde verhaal geweest. Na al deze spannende gebeurtenissen, was de inwendige mens aan de beurt. In het centrum was een Chinees Specialiteiten Restaurant “Saffier” waar we heerlijk hebben gegeten. Het was er behoorlijk druk en dat voor de dinsdag.
Bijtijds zijn we gaan slapen want we zouden om 6 uur gewekt worden omdat we om 7 uur met de shuttlebus naar Schiphol werden gebracht.
Woensdag 2 juni
Dit zou een hele lange dag gaan worden. Na het ontbijt vertrokken naar Schiphol. Het was rustig op de weg en we waren er al om 7.15. De balie van United ging pas exact om 8 uur open en er stond al een lange rij. We konden meteen kennismaken met de verscherpte veiligheidscontrôle, want we werden apart genomen en moesten een hele vragenlijst beantwoorden. Ook moesten we geen cijferslot op de koffers doen, want anders wordt alles opengebroken (nou dat hebben we geweten)
We hebben nog even geshopt bij de winkeltjes. We hadden ruim de tijd en konden dus op het gemak rondneuzen. Cor had al vastomlijnde plannen, want hij ging rechtstreeks naar de electronica-afdeling. Daar werd de eerste aanslag op het vakantiebudget gemaakt. Een camcorder om al het moois te filmen wat we zouden gaan zien.
Maar toen werd het eindelijk tijd om naar de gate te gaan.
Vertrek Amsterdam 2 juni 11:10 uur UA909. Seat# 30A en B.
Aankomst Chicago 2 juni 13:15 uur Terminal 5
Alle vluchten worden uitgevoerd met United Airlines, onder volledige verzorging van maaltijden en drankjes. Veel reizen zijn tegenwoordig zonder maaltijden, maar gelukkig niet bij UA. (Alhoewel dit op de eerste vlucht na, een beetje is tegengevallen). De vertrektijd was exact 11.10 uur en ook de aankomsttijd was op de minuut af.
De reis verliep zonder problemen, alleen de verzorging was met vlagen en als je wat te eten kreeg dan werd alles ook weer in no-time opgehaald dus een kwestie van proppen. Veel water gehad en dat is alleen maar gunstig als je lang moet vliegen. Het diner was best te eten en er waren gratis drankjes.
Chicago is een heel druk en groot vliegveld. Voor de douane stonden zeker een paar honderd mensen, maar gelukkig werden er vlak voor ons een paar nieuwe balies geopend waardoor wij meteen aan de beurt waren. Daarna de bagage opgehaald van de band en met bagage weer naar een volgende controle en daarna de koffers afgegeven voor doorlabeling naar Las Vegas. Wel een beetje provisorisch allemaal en we hadden zoiets van….
Daarna met een treintje naar Departure #3 waar we alweer een securitycheck moesten ondergaan en daar werd Cor z’n mooie aansteker geconfisceerd !! Je mag van de TSA 2 aanstekers meenemen, maar dit moeten dan weggooi-aanstekers zijn. In Amsterdam maakte de douane geen bezwaar, maar deze douane wel. De aanstekers die gevuld moeten worden horen blijkbaar thuis in de catagorie snel ontvlambaar. Het was wel een aanmatigend type, die dame. Maar je hebt helaas toch altijd het laatste woord.
Bijna hadden we geen foto’s of film kunnen maken omdat de tas nog in de vertrekhal stond onder de stoel. We waren bijna in het vliegtuig toen Cor wat bleek werd. Snel terug en gelukkig lag alles nog onder de stoel.
De aansluitende vlucht vertrok weer exact op tijd, maar moest toch zeker een halfuur wachten op de baan.
Vertrek Chicago 2 juni 15.00 uur UA535 Terminal 1. Seat# opnieuw 30A en B. Aankomst Las Vegas McCarran Intl. Airport 2 juni 16.51 uur. Terminal 1.
Door gunstige weersomstandigheden kwamen we ook in Las Vegas keurig op tijd aan (16.50 uur) Ondertussen waren we weer een tijdzone gepasseerd waardoor het zomaar weer drie uur later was. Maar helaas bij de bagageband kwamen er veel koffers, maar niet de onze. We hadden er juist voor gezorgd dat in allebei de koffers van ons beiden bagage zat, mocht er één niet aankomen ! Dus geen van tweeën. Maar we waren niet de enigste, een hele bubs Hollanders was het één en ander kwijt. Op naar de balie van United en aangifte van vermissing gedaan. Gelukkig had Cor de envelop van de boardingpasses bewaard, want daarop zaten twee stickers die dan moeten worden ingeleverd. Wist ik veel, had ze bijna weggegooid.
Er werd beloofd dat alles met het volgende vliegtuig zou komen en dat het bij het hotel zou worden afgeleverd. Fingers crossed !
Toen wij buiten kwamen was het ruim 40 graden. Dat was even slikken, we kregen meteen het idee : dit wordt een in het hotel te houden vakantie. Maar alles went kwamen we achter. Een shuttlebus opgezocht $ 4,50 ex tip p.p. Toen de bus grotendeels vol zat werd iedereen op de plaats van bestemming gebracht. Meteen een globale indruk gehad van de Strip. We konden niet wachten tot we het Luxor zouden zien.
Omdat we bij een zij-ingang werden afgezet, waren we toch even de weg kwijt, maar na wat navraag en bordjes zoeken kwam alles goed.
We hebben (niet overdreven) echt een tijdje bijna met open mond rondgelopen, dit is geen hotel, maar Egypte zelf. Hier zouden we dus twee nachten verblijven, geweldig. Een goeie keus dus. Als alles zo is als dit hotel dan hebben we echt dagen te kort geboekt.
De incheck duurde kort en we kregen een kamer in de Pyramide, waar we om gevraagd hadden, alleen niet zo erg hoog. Het was op de 7e verdieping # 7143.
Je kon ook een hotelkamer krijgen in één van de twee towers maar dit leek ons leuker. Je gaat dan ook niet met een gewone lift “elevator” naar boven maar met een “inclinator” schuin omhoog. Weer eens wat anders. We hoefden dus geen koffers uit te pakken, maar wel even snel douchen en ik heb toch heel snel m’n lenzen uitgedaan want 22 uur is wat lang.
Eigenlijk wilden we gaan slapen, maar dan werk je jetlag in de hand. Bovendien is elk uur wat je hier verslaapt wel heel erg zonde.
Onder veel ahh’s en ohh’s gedwaald door dit hotel en binnen en buiten nog wat foto’s gemaakt.
Bij het Pyramid Café toch nog maar wat gegeten. B.L.T. sandwich en een Californian Burger.
Maar rond 10 uur hadden we het wel gezien. Nog even navraag gedaan bij de Bell-boy maar nog geen koffers (help !). We hadden beiden een heerlijk zacht kingsize bed en hebben er lekker in geslapen.
Donderdag, 3 juni
Om 3 uur zat ik rechtop na een nachtmerrie over koffers die nooit meer aankwamen. Nu zagen we het messageknopje op de telefoon branden. Even afgeluisterd en gelukkig, de koffers konden we ophalen. Pfffff….
Nog even terug in bed en daarna uitgebreid badderen. Cor ging de koffers halen en we hebben het noodzakelijkste uitgepakt. Vrijdag moeten we alweer verkassen naar downtown en dan moet alles er toch weer in.
Omdat het vandaag en alle volgende dagen rond de 40 graden zou blijven wilden we vroeg op pad. De heetste uren kan je dan beter binnen doorbrengen. Na een klein ontbijtje in het foodcorner zijn we gestart met de rechterbuurman het Mandalay Bay hotel.
Ook dit was weer supergroot, maar weer een heel andere stijl. Zoals het Luxor Egyptisch is, is dit tropisch. Veel aandacht gegeven aan details. Hier was ook het Sharkreef wat ons wel wat leek.
Er stond een behoorlijke line en we hebben dit dus maar overgeslagen. Wachten lijkt ons geen goeie invulling van de vakantie.
Met de monorail (lekker koel) terug naar het hotel, waar we een beetje hebben lopen wennen aan het gigantisch getingel van de kasten en alle lichtjes. De eerste muntjes verspild op de fruitautomaten.
Na de koffie stond een bezoekje aan het outletcenter op de planning. Bus # 302 CAT South gaat die richting uit en dan is er één transfer naar een andere bus die bij het outletcenter stopt. Het kost p.p. $ 1,50 voor een enkeltje. Bij de bushalte maakten we kennis met een inwoner van deze stad en die wist nog een betere shoppingmall. Uitgelegd hoe en wat en zijn we met hem meegereden in de bus. Helaas voor ons was het niet wat wij zochten. Toen maar gekozen voor lunch bij Blueberry Hill Family restaurant voor we weer teruggingen. Maar dat was zomaar niet gebeurd. Van dit deel van de stad had ik geen busschema en ondanks wat deze aardige persoon ons had verteld, ging de ene bus niet die kant op en de andere bus de verkeerde kant op. Al met al hebben we veel gehopt van de ene bus naar de andere. Uiteindelijk hebben we een bus genomen die voor ons een beetje om heeft gereden en ons at last !! weer bij huis heeft gebracht. Het was ondertussen wel 6 uur geworden en dus geen outlet gezien, alleen maar bussen. Voortaan doen we ook alleen maar wat we van te voren hebben uitgezocht. Vegas is dus beduidend meer dan de Strip.
Even genoten van het zwembad. Ook weer helemaal in stijl en gelukkig weinig last van chloor. Na wat uitgerust en opgefrist te zijn kwamen we tot de conclusie nog geen honger te hebben en hebben dus niet gekozen voor het dinnerbuffet. We wilden de kaartjes bij het MGM op gaan halen voor morgenavond en een stuk van de Strip bekijken. Eventjes !! Dus niet, het was al ver na middernacht voor we weer terug waren.
Gestart met het trammetje naar de linkerburen hotel en Casino Excalibur Dit hotel is zoals je ziet helemaal in Middeleeuwse stijl gebouwd, compleet met ridders en jonkvrouwen. Ook de restaurants en bars zijn in die stijl. Je kan b.v. eten bij de Roundtable-buffet.
Vervolgens naar hotel New York New York.
Wij vonden het hier binnen erg gezellig. Voor degenen met een ijzeren maag is er een rollercoaster buitenom het hotel. Maar dat is niets voor ons. De theatershow van Lord of the Dance heeft hier een hele tijd gedraaid, maar vanaf juni was de voorstelling jammegenoeg gestopt.
Via een loopbrug over de weg kwamen we bij het MGM Grand waar de kaartjes klaarlagen bij het Hollywood Theatre.
In de lobby van MGM is een grote glazen leeuwenverblijfplaats. Ze zien er heel goed verzorgd uit, maar zijn een beetje lui en bewegen dus geen inch.
We moesten natuurlijk weer het hele casino doorlopen, maar dat is overal zo. Je moet niet denken dat je zomaar de kaartjes meekrijgt, alles wordt tigmaal gecontroleerd (lijkt wel de douane). Maar alles is in orde en we stoppen ze goed weg. Nog even in dit casino rondgekeken, het was een gezellige drukte. Het is ons wel opgevallen dat er heel weinig vervelends gebeurd, ondanks dat er veel mensen zijn overal en dat er flink wordt gegokt. We bemerken geen onvertogen woord. Heel apart is het Rainforest-café. Veel mensen met kinderen zagen we. Je zou het niet zeggen, maar ook voor kinderen (tot 21 jaar mag je niet kijken of deelnemen aan enige vorm van gokken) is er in Vegas behoorlijk veel te doen.
Weer naar buiten en we blijven dit keer aan de rechterkant om de shows die tussen de hotels in worden gegeven goed te kunnen bekijken. We komen langs een aantal hotels waar we niet ingaan omdat het al behoorlijk laat wordt en de voetjes doen behoorlijk zeer. Zo zien we o.a. het Aladdin met als thema 1000 en 1 nacht.
In dit hotel is een luxe shoppingmall The Desert Passage. Niet bepaald voor onze knip geschikt.
Ook niet binnengeweest maar even aan de buitenkant bewonderd : Hotel Paris. Als je nooit op de Eiffeltoren bent geweest kan je dit hier even overdoen, een hele goeie kopie staat hier aan de Strip. Binnen waan je je aan het Montmartre.
We besloten om het Bellagio met zijn dansende fonteinen als laatste te houden voor we weer teruggingen. Er zou net weer een show (de laatste van die avond) van start gaan en we vonden een mooi plekje. Cor heeft het ook op film vastgelegd. Heel indrukwekkend en op muziek van Frank Sinatra.
Het hotel is genoemd naar een plaatsje aan het Comomeer. Dit is één van de duurste hotels, maar dat mag duidelijk zijn. Ook hier een luxe shoppingmall en de grootste doorlopend te bekijken privé-collectie met kunstwerken ter wereld. De zwembaden moeten ook schitterend zijn, je mag hier alleen als gast gebruik van maken.
Ook hier even binnen rondgekeken om de plekjes van de film “Ocean’s Eleven” te herkennen we voelden ons heel even George Clooney en Julia Roberts.
Omdat onze voetjes wilden gaan slapen zijn we rond 12 uur richting het Luxor getogen, waar we net ons bed haalden.
Vrijdag 5 juni
Tot half zeven geslapen. Lekker uitgerust genoten van het Pharaoh’s Pheastbuffet. Het was inderdaad een feest voor de inwendige mens. We hebben hier ruim de tijd voor genomen.
We hadden nog geen tijd gehad voor de rest van het hotel en besloten dit nu te doen want rond de middag gaan we naar downtown. Veel leuke winkeltjes met nog meer echt leuke dingen gebaseerd op het hotelthema. Buiten eten, gokken en zwemmen is hier nog een heel scala aan entertainment. Je kan arcade-spelletjes doen, diverse rides, er is een King Tut museum en een IMAX film. ’s Avonds is er bijna elke dag een optreden van “The Blue Mann Group”. Bezoekers van heel Vegas staan hiervoor elke dag weer in de rij.
Omdat we nog niet hadden gedaan waarvoor dit moois eigenlijk is gemaakt, zijn we aangeschoven aan een roulettetafel. Hadden nog maar net ingezet of de drankjes kwamen al langs. Voor Nederlandse begrippen is dit wel heel decadent. ’s Morgens om 9 uur al aan de speeltafel met een wisky en een rum-cola. Maar het had wel iets, zeker als het geluk met je is. Het was dan wel geen miljoenenklapper, maar we konden het hele mooie beeld wat we in één van de winkeltjes hadden gezien na afloop op kosten van het hotel in laten pakken. Ook nog wat pocketmoney en de kosten eruit voor de taxi naar ons volgende hotel.
Rond 11 uur hebben we de koffers weer ingepakt en zijn uitgeschreven uit het Luxor. Bij de bellman stond een behoorlijke rij gasten die allemaal een taxi wilden. Die reden af en aan zodat het niet al te lang duurde. Tip voor de bellman en de bagage werd keurig ingeladen.
De taxichauffeur vertelde ons dat er 5000 taxi’s zijn in Vegas maar dat er altijd te kort zijn. Er wordt zoveel gebruik van gemaakt, mensen doen dikwijls niet anders dan van het ene naar het andere hotel rijden. Dan snap je niet dat er nog heel veel mensen elke dag heen en weer lopen op de strip. Maar ja, Vegas heeft jaarlijks miljoenen bezoekers en die willen alles zien. De meesten slapen bijna elke nacht in een ander hotel en dan moet je inderdaad met de taxi gaan want in die hitte is het ondoenbaar.
Binnen een halfuur heeft de taxi ons afgezet bij ons tweede hotel The Golden Nugget.
We werden hartelijk begroet met “Welcome home, fooks”
Ondanks dat het pas 12 uur was en men normaliter pas na 3 uur kan inchecken kregen we binnen een kwartier de “sleutels” c.q. codekaartjes van onze kamer. Deze lag in de South Tower # 20105. We konden de Strip in de verte zien liggen. Dit hotel wordt als het beste hotel downtown beschouwd en is een hotel met veel marmer en brass en heeft dus een klassieke uitstraling. Bovendien een zwembad met olympische afmetingen.
Jammer was wel dat we heel lang moesten wachten voor de koffers naar boven werden gebracht (we hebben deze reis iets met koffers) De manager opgezocht en die heeft er even vaart achter gezet. Nadat we eindelijk waren uitgepakt hebben we een paar uurtjes doorgebracht bij het zwembad. Wel goed smeren en af en toe uit de zon, want het was vandaag 41 graden. (106 F).
Om 3 uur omgekleed en even gekeken waar de bus stopt die ons vanavond alweer terug naar de Strip zal brengen voor David Copperfield. Maar 5 minuten lopen bij ons vandaan, dus niet zo ver en dat is wel fijn als het zo heet is. Downtown is wel heel iets anders dan waar we eerste waren, hier heb je nog de vroegere casino’s voor alles zo uitgebreid is geworden. Het is wel vergane glorie bij sommigen, maar een sfeertje !
Bij alle casino’s werden wel auto’s ingezet als prijs bij de fruitautomaten. Voor 5 dollarcent kon je al een gokje wagen, waarbij je ook hier voorzien werd van drankjes. Allebei een poosje gespeeld bij Fremont maar helaas geen auto. Wel een bak vol muntjes. Na het inwisselen rondgewandeld. Buiten casino-hotels waren hier ook veel winkeltjes, dus voor we het wisten waren we de tijd vergeten. We moesten uiterlijk om 7 uur in het MGM zijn en de bus deed er ruim 45 minuten over. Na een spurt naar de busstop kwam er wel één, maar een politieauto had pech en stond midden op de weg, dus moest de bus wachten. We wilden net wegrijden toen er een invalidenwagentje ook mee moest. Dat kan in amerikaanse bussen, daar zit een soort laadvloer in bij de chauffeur waarop je met wagentje en al naar binnen kan. Maar dat duurde en dat duurde. Eindelijk op weg (al een halfuur verder) wilden er hele volksstammen met diezelfde bus mee, dus voordat we waren waar we wilden was het al 7.15 !!
We kwamen tot de ontdekking dat we niet op ons paasbest gekleed waren, slippers en korte broek (Cor) dus hopen dat we er nog in mochten. Nog maar 5 minuten te gaan een race tegen de klok naar het theater, waar we precies om 7.30 belanden. Maar we mochten er zonder problemen in. We hadden plaats aan een tafeltje van 6 die niet begrepen dat ook anderen de voorstelling wilden zien. Dus veel geschuif met de stoelen !! De drankjes hebben we maar overgeslagen, die starten bij + $ 10. Na al die gratis drankjes vonden we dit toch wel wat overpriced !!
De show was werkelijk weer verpletterend en onbegrijpelijk. In Rotterdam hadden we hem ook al eens gezien, maar in deze show zaten heel veel nieuwe trucs. Halverwege was er één waar David op een plateau boven het publiek stond…doek erover..doek weg..en…stond hij achter ons. We konden hem zo bij z’n jas pakken. Niets gemerkt van geloop of iets anders. Geweldig. Na een paar uur van verbazing was het jammergenoeg alweer afgelopen. We hebben echt genoten. Omdat we nu wel wat wilden drinken zijn we een kwartiertje aan de roulette aangeschoven en konden we weer genieten van een pilsje en een Mai-Tai. De buskosten en de kosten van een laat souper hadden we ook nog even snel verdiend. Voordat we weer alles kwijt zouden raken, de bus gepakt en in ons hotel gegeten bij Carsons Streetcafé.
Omdat we nog niets hadden gezien van de Freemont-Experience gingen we om 12 uur nog even hier naar kijken. Dit is een geweldige licht- en geluidshow wat elk uur wordt gespeeld in de overkapping boven Fremontstreet. Er zijn wel 2,1 milj lichtjes en 540.000 W aan geluid. Ook zijn er doorlopend optredens van straatartiesten en muziek. Het is net een hele gezellige braderie, maar dan anders. Geen mensen die zich verbijten over het verlies in de casino’s maar alleen maar vrolijke mensen.
Daarna hebben we onze winst van vandaag terug in de slotmachine (fruitautomaat) gestopt. Zo gaat dat nu eenmaal.
Zaterdag 5 juni
Vroeg ! de wekker liep om 5 uur af, maar konden slecht wakker worden. Toch de tijd genomen voor een lekker ontbijt bij Carsons, want het buffet ging pas om 6 uur open. Volgens de eerste bevestiging van Looktours, waar we de excursie bij hadden geboekt via het internet, moesten we om 6.30 uur klaar staan aan de uitgang van One-Street. Toen we er om 7 uur nog stonden gingen we twijfelen. Staan we wel op de juiste plek, is de tijd wel goed ? Zeker als je veel mensen met bussen ziet vertrekken dan heb je zoiets van.. We hadden een dag tevoren geen laatste confirmatie gedaan om de tijd te checken en dat is wel dom, want ze kunnen het schema van ophalen altijd wijzigen. Ik heb daarom maar even gebeld en we stonden echt op de lijst, maar wel voor 7.15. Dat klopte, om kwart over 7 kwam inderdaad het busje van Vision-tours aanrijden.
We werden naar een verzamelpunt gebracht waar we over moesten stappen in een grote tourbus, voorzien van alle comfort. Het landschap veranderde van hotels en bebouwing naar dorre vlakten (we zitten tenslotte in de woestijn) Bij de Hooverdam werd gestopt om een paar foto’s te kunnen nemen.
Jammergenoeg er niet overheen, maar dat wisten we al. Verder via Lake Mead richting Arizona. In Arizona reden we door Kingman en Williams en Tusayan, waar we in Kaibab National Forest een bescheiden buffetlunch genoten. Dit was ook de wissel met een doorgewinterde chauffeur die hier al jaren woont. Eindelijk kwam het National Park The Grand Canyon in zicht. Na wat algemene kennis te hebben gedropt bij ons kwamen er veel verhalen los.
Als eerste stop was gepland Bright Angel Trail. Dit is het meest panoramische uitzicht van de canyon. Geweldig, alle verhalen kloppen, dit kan je niet met foto’s of op film vastleggen, je moet er zelf zijn om dit te kunnen beleven.Er was ruim tijd om te kunnen filmen en in de lodge rond te kijken, waar het natuurlijk vol met souveniers lag.
Na een klein uurtje terug de bus in en naar het volgende punt. Yavapai point heeft het wijdste uitzicht van de hele canyon. Helaas kreeg ik een aandenken mee waar ik niet op zat te wachten. Hier groeit een familie van Poison Oak en Poison Ivy een giftige plantensoort die heel veel overlast bezorgd. Het was al in Hawaii voor ik dit ontdekte. Dus voortaan bij een parkbezoek lange broek aantrekken.
Hierna vertrokken we uit dit indrukwekkende gebied. Jammer, jammer zo’n eind reizen en zo’n kort bezoek. Dit kan je beter in een rondreis inplannen. Maar we moesten terug en dat was een lange, lange reis met 4 stops. Wel werd er een film gedraaid, maar het beeld was erg klein. Als je dan denkt dat je in Vegas bent en dus snel thuis…nee dus. Ons hotel stond als één van de laatsten gepland dus hebben nog een uurtje alle hoeken van Vegas gezien. We waren dus heel blij dat we om 10.15 ons hotel weer zagen.
Omdat we eigenlijk nog geen behoorlijke maaltijd hadden gehad sinds de lunch, late-supper genomen in het hotel. We waren zo uitgerust van die busreis dat we nog geen slaap hadden en hebben tot een uur of twee in de Binion en andere casino’s gespeeld. Lekkere drankjes, maar hier en daar een licht verliesje.
Zondag 6 juni
Redelijk op tijd opgestaan (7 uur) en tussen het geroezemoes van de slotmachines door het buffet opgezocht. Omdat het zondag is heeft geen enkel hotel een “gewoon” ontbijtbuffet, maar een champagnebrunch van 7 uur ‘s morgens tot 3 uur ’s middags. Dus buiten de normale items ook veel verse vis, extra vleesgerechten, desserts en niet te vergeten champagne. Maar dat vonden we iets te vroeg. Hebben toch heerlijk gegeten en zijn wel 3 keer op wezen scheppen. Voor degene die wel eens met ons op vakantie zijn geweest is dat eigenlijk geen nieuws.
De ochtend verder doorgebracht met boodschapjes doen bij de ABC stores en de kaarten geschreven en op hoop van zegen door het hotel laten posten. Kwamen dus weer pas aan toen we thuis waren… Buiten zagen we voor het eerst weer wolkjes aan de hemel, ondanks de 106 graden F.
Na de middag met de bus naar de Strip. We hadden e-tickets geboekt in januari voor de “Star Trek Experience” in het Las Vegas Hilton. Bus # 301 gaat heen en terug van downtown naar de Strip. Ook op zondagmiddag weer volle bak bij het in- en uitstappen. Het Hilton ligt wat afgelegen aan Paradise Road, maar in een kwartiertje waren we er. Dit stijlvolle hotel was vroeger de vaste verblijfplaats van Elvis Presley en veel doet nog herinneren aan hem.
Na inlevering van de tickets konden we dan richting space. Allerlei barretjes, winkeltjes e.d. helemaal in stijl. Jammergenoeg hadden we geen camera’s mee omdat we dachten dat het niet mocht. Wel dus, alleen vanaf de ride zelf mocht je niet meer filmen.
Het was net of we zelf op de Enterprise waren en meespeelden in een aflevering. Het was ontzettend leuk, ook al ben je er geen fan van. We konden met twee verschillende rides mee. Al met al heel leuk. We liepen ook nog Quarck tegen het lijf. Jammer geen foto kunnen nemen.
Ook hier weer wat tafels en slots geprobeerd. Geen succes, helaas en hebben we maar een drankje genomen aan de bar. Bijna was in dit casino onze vakantie aan het einde gekomen, doordat de portemonnee van Cor was blijven liggen. Goddank voor de uitgebreide bewaking was deze al eerder bij security dan wij en konden hem, na uitgebreide check van alle items, meenemen.
Het spreekwoord zegt het : geluk bij een ongeluk ! Klopt dus, vlak bij de ingang was een slotmachine van Betty Boob die behoorlijk uitbetaalde (soms ook weer innam) en het verlies van de roulette weer helemaal goed maakte.
Het was ondertussen weer helemaal onbewolkt toen we buiten kwamen en de temperatuur was weer een graadje of 2 gestegen. Toch wilden we nog een paar hotels bekijken, allemaal lukt ons echt niet meer.
Circus Circus ..... Dit is echt een hotel voor gezinnen met kinderen. Eén groot circus, kermis en pretpark. Het was hier ook beredruk, niets voor ons. Maar als je die kinderen ziet met grote ogen rondkijkend ! Verder hebben we nog wat rondgelopen in het Riviera, Sahara en Stardust. Al wat oudere hotels en hebben behalve Sahara geen echt thema. We vonden het wat vergane glorie, maar dat krijg je als je in het Luxor hebt geslapen.
Om 6 uur waren we weer terug en hebben op ’t gemak ons lekker opgefrist. Airportshuttle besteld voor de andere dag. Dinner bij het Chinese buffet van het Plaza Casino. De rest van de avond gebruikt om wat te filmen en te genieten van de muziek.
Maandag 7 juni
De wekker roept om 6.15. Toilet maken en daarna ontbijten. De geboekte airportshuttle komt keurig op tijd voorrijden. We mogen weer door de douane !!!! Dit keer ging alles zonder problemen.
Vertrek Las Vegas 7 juni 10.54 uur UA1485, met TED United. Terminal 1. Seat# 23A en B. Aankomst Los Angeles 7 juni 11.59 uur. Terminal 7
Vertrek Los Angeles 7 juni 14.10 uur UA57. Seat# 38A en B.
Eindelijk is het dan zover, de in januari geboekte reis naar Las Vegas en Hawaii gaat van start ! Rond de middag vertrokken, wel wat vroeg, maar we willen liever niet in een file onze vakantie beginnen. Na zo’n 2 uurtjes hebben we het hotel in Zwanenburg snel gevonden en kunnen we onze bagage in de kamer kwijt en gaan we de buurt verkennen en wat drinken in het dorp. Wat spullen voor ’s avonds en onderweg ingeslagen bij Appie Heijn. Verder is er niet veel te beleven in de omgeving. Tijdens het wandelen liet ik mijn ene contactlens even uit en die waaide vrolijk weg. Gelukkig vond Cor hem toch nog na veel speurwerk. Oei.. zonder lens wordt het een vakantie met bril en die maakt het er niet prettiger op. Het is maar goed dat we de lens hebben gevonden, want ik ging toen we weer op de kamer waren, bovenop de bril zitten die op het bed lag. Dus dan was het einde verhaal geweest. Na al deze spannende gebeurtenissen, was de inwendige mens aan de beurt. In het centrum was een Chinees Specialiteiten Restaurant “Saffier” waar we heerlijk hebben gegeten. Het was er behoorlijk druk en dat voor de dinsdag.
Bijtijds zijn we gaan slapen want we zouden om 6 uur gewekt worden omdat we om 7 uur met de shuttlebus naar Schiphol werden gebracht.
Woensdag 2 juni
Dit zou een hele lange dag gaan worden. Na het ontbijt vertrokken naar Schiphol. Het was rustig op de weg en we waren er al om 7.15. De balie van United ging pas exact om 8 uur open en er stond al een lange rij. We konden meteen kennismaken met de verscherpte veiligheidscontrôle, want we werden apart genomen en moesten een hele vragenlijst beantwoorden. Ook moesten we geen cijferslot op de koffers doen, want anders wordt alles opengebroken (nou dat hebben we geweten)
We hebben nog even geshopt bij de winkeltjes. We hadden ruim de tijd en konden dus op het gemak rondneuzen. Cor had al vastomlijnde plannen, want hij ging rechtstreeks naar de electronica-afdeling. Daar werd de eerste aanslag op het vakantiebudget gemaakt. Een camcorder om al het moois te filmen wat we zouden gaan zien.
Maar toen werd het eindelijk tijd om naar de gate te gaan.
Vertrek Amsterdam 2 juni 11:10 uur UA909. Seat# 30A en B.
Aankomst Chicago 2 juni 13:15 uur Terminal 5
Alle vluchten worden uitgevoerd met United Airlines, onder volledige verzorging van maaltijden en drankjes. Veel reizen zijn tegenwoordig zonder maaltijden, maar gelukkig niet bij UA. (Alhoewel dit op de eerste vlucht na, een beetje is tegengevallen). De vertrektijd was exact 11.10 uur en ook de aankomsttijd was op de minuut af.
De reis verliep zonder problemen, alleen de verzorging was met vlagen en als je wat te eten kreeg dan werd alles ook weer in no-time opgehaald dus een kwestie van proppen. Veel water gehad en dat is alleen maar gunstig als je lang moet vliegen. Het diner was best te eten en er waren gratis drankjes.
Chicago is een heel druk en groot vliegveld. Voor de douane stonden zeker een paar honderd mensen, maar gelukkig werden er vlak voor ons een paar nieuwe balies geopend waardoor wij meteen aan de beurt waren. Daarna de bagage opgehaald van de band en met bagage weer naar een volgende controle en daarna de koffers afgegeven voor doorlabeling naar Las Vegas. Wel een beetje provisorisch allemaal en we hadden zoiets van….
Daarna met een treintje naar Departure #3 waar we alweer een securitycheck moesten ondergaan en daar werd Cor z’n mooie aansteker geconfisceerd !! Je mag van de TSA 2 aanstekers meenemen, maar dit moeten dan weggooi-aanstekers zijn. In Amsterdam maakte de douane geen bezwaar, maar deze douane wel. De aanstekers die gevuld moeten worden horen blijkbaar thuis in de catagorie snel ontvlambaar. Het was wel een aanmatigend type, die dame. Maar je hebt helaas toch altijd het laatste woord.
Bijna hadden we geen foto’s of film kunnen maken omdat de tas nog in de vertrekhal stond onder de stoel. We waren bijna in het vliegtuig toen Cor wat bleek werd. Snel terug en gelukkig lag alles nog onder de stoel.
De aansluitende vlucht vertrok weer exact op tijd, maar moest toch zeker een halfuur wachten op de baan.
Vertrek Chicago 2 juni 15.00 uur UA535 Terminal 1. Seat# opnieuw 30A en B. Aankomst Las Vegas McCarran Intl. Airport 2 juni 16.51 uur. Terminal 1.
Door gunstige weersomstandigheden kwamen we ook in Las Vegas keurig op tijd aan (16.50 uur) Ondertussen waren we weer een tijdzone gepasseerd waardoor het zomaar weer drie uur later was. Maar helaas bij de bagageband kwamen er veel koffers, maar niet de onze. We hadden er juist voor gezorgd dat in allebei de koffers van ons beiden bagage zat, mocht er één niet aankomen ! Dus geen van tweeën. Maar we waren niet de enigste, een hele bubs Hollanders was het één en ander kwijt. Op naar de balie van United en aangifte van vermissing gedaan. Gelukkig had Cor de envelop van de boardingpasses bewaard, want daarop zaten twee stickers die dan moeten worden ingeleverd. Wist ik veel, had ze bijna weggegooid.
Er werd beloofd dat alles met het volgende vliegtuig zou komen en dat het bij het hotel zou worden afgeleverd. Fingers crossed !
Toen wij buiten kwamen was het ruim 40 graden. Dat was even slikken, we kregen meteen het idee : dit wordt een in het hotel te houden vakantie. Maar alles went kwamen we achter. Een shuttlebus opgezocht $ 4,50 ex tip p.p. Toen de bus grotendeels vol zat werd iedereen op de plaats van bestemming gebracht. Meteen een globale indruk gehad van de Strip. We konden niet wachten tot we het Luxor zouden zien.
Omdat we bij een zij-ingang werden afgezet, waren we toch even de weg kwijt, maar na wat navraag en bordjes zoeken kwam alles goed.
We hebben (niet overdreven) echt een tijdje bijna met open mond rondgelopen, dit is geen hotel, maar Egypte zelf. Hier zouden we dus twee nachten verblijven, geweldig. Een goeie keus dus. Als alles zo is als dit hotel dan hebben we echt dagen te kort geboekt.
De incheck duurde kort en we kregen een kamer in de Pyramide, waar we om gevraagd hadden, alleen niet zo erg hoog. Het was op de 7e verdieping # 7143.
Je kon ook een hotelkamer krijgen in één van de twee towers maar dit leek ons leuker. Je gaat dan ook niet met een gewone lift “elevator” naar boven maar met een “inclinator” schuin omhoog. Weer eens wat anders. We hoefden dus geen koffers uit te pakken, maar wel even snel douchen en ik heb toch heel snel m’n lenzen uitgedaan want 22 uur is wat lang.
Eigenlijk wilden we gaan slapen, maar dan werk je jetlag in de hand. Bovendien is elk uur wat je hier verslaapt wel heel erg zonde.
Onder veel ahh’s en ohh’s gedwaald door dit hotel en binnen en buiten nog wat foto’s gemaakt.
Bij het Pyramid Café toch nog maar wat gegeten. B.L.T. sandwich en een Californian Burger.
Maar rond 10 uur hadden we het wel gezien. Nog even navraag gedaan bij de Bell-boy maar nog geen koffers (help !). We hadden beiden een heerlijk zacht kingsize bed en hebben er lekker in geslapen.
Donderdag, 3 juni
Om 3 uur zat ik rechtop na een nachtmerrie over koffers die nooit meer aankwamen. Nu zagen we het messageknopje op de telefoon branden. Even afgeluisterd en gelukkig, de koffers konden we ophalen. Pfffff….
Nog even terug in bed en daarna uitgebreid badderen. Cor ging de koffers halen en we hebben het noodzakelijkste uitgepakt. Vrijdag moeten we alweer verkassen naar downtown en dan moet alles er toch weer in.
Omdat het vandaag en alle volgende dagen rond de 40 graden zou blijven wilden we vroeg op pad. De heetste uren kan je dan beter binnen doorbrengen. Na een klein ontbijtje in het foodcorner zijn we gestart met de rechterbuurman het Mandalay Bay hotel.
Ook dit was weer supergroot, maar weer een heel andere stijl. Zoals het Luxor Egyptisch is, is dit tropisch. Veel aandacht gegeven aan details. Hier was ook het Sharkreef wat ons wel wat leek.
Er stond een behoorlijke line en we hebben dit dus maar overgeslagen. Wachten lijkt ons geen goeie invulling van de vakantie.
Met de monorail (lekker koel) terug naar het hotel, waar we een beetje hebben lopen wennen aan het gigantisch getingel van de kasten en alle lichtjes. De eerste muntjes verspild op de fruitautomaten.
Na de koffie stond een bezoekje aan het outletcenter op de planning. Bus # 302 CAT South gaat die richting uit en dan is er één transfer naar een andere bus die bij het outletcenter stopt. Het kost p.p. $ 1,50 voor een enkeltje. Bij de bushalte maakten we kennis met een inwoner van deze stad en die wist nog een betere shoppingmall. Uitgelegd hoe en wat en zijn we met hem meegereden in de bus. Helaas voor ons was het niet wat wij zochten. Toen maar gekozen voor lunch bij Blueberry Hill Family restaurant voor we weer teruggingen. Maar dat was zomaar niet gebeurd. Van dit deel van de stad had ik geen busschema en ondanks wat deze aardige persoon ons had verteld, ging de ene bus niet die kant op en de andere bus de verkeerde kant op. Al met al hebben we veel gehopt van de ene bus naar de andere. Uiteindelijk hebben we een bus genomen die voor ons een beetje om heeft gereden en ons at last !! weer bij huis heeft gebracht. Het was ondertussen wel 6 uur geworden en dus geen outlet gezien, alleen maar bussen. Voortaan doen we ook alleen maar wat we van te voren hebben uitgezocht. Vegas is dus beduidend meer dan de Strip.
Even genoten van het zwembad. Ook weer helemaal in stijl en gelukkig weinig last van chloor. Na wat uitgerust en opgefrist te zijn kwamen we tot de conclusie nog geen honger te hebben en hebben dus niet gekozen voor het dinnerbuffet. We wilden de kaartjes bij het MGM op gaan halen voor morgenavond en een stuk van de Strip bekijken. Eventjes !! Dus niet, het was al ver na middernacht voor we weer terug waren.
Gestart met het trammetje naar de linkerburen hotel en Casino Excalibur Dit hotel is zoals je ziet helemaal in Middeleeuwse stijl gebouwd, compleet met ridders en jonkvrouwen. Ook de restaurants en bars zijn in die stijl. Je kan b.v. eten bij de Roundtable-buffet.
Vervolgens naar hotel New York New York.
Wij vonden het hier binnen erg gezellig. Voor degenen met een ijzeren maag is er een rollercoaster buitenom het hotel. Maar dat is niets voor ons. De theatershow van Lord of the Dance heeft hier een hele tijd gedraaid, maar vanaf juni was de voorstelling jammegenoeg gestopt.
Via een loopbrug over de weg kwamen we bij het MGM Grand waar de kaartjes klaarlagen bij het Hollywood Theatre.
In de lobby van MGM is een grote glazen leeuwenverblijfplaats. Ze zien er heel goed verzorgd uit, maar zijn een beetje lui en bewegen dus geen inch.
We moesten natuurlijk weer het hele casino doorlopen, maar dat is overal zo. Je moet niet denken dat je zomaar de kaartjes meekrijgt, alles wordt tigmaal gecontroleerd (lijkt wel de douane). Maar alles is in orde en we stoppen ze goed weg. Nog even in dit casino rondgekeken, het was een gezellige drukte. Het is ons wel opgevallen dat er heel weinig vervelends gebeurd, ondanks dat er veel mensen zijn overal en dat er flink wordt gegokt. We bemerken geen onvertogen woord. Heel apart is het Rainforest-café. Veel mensen met kinderen zagen we. Je zou het niet zeggen, maar ook voor kinderen (tot 21 jaar mag je niet kijken of deelnemen aan enige vorm van gokken) is er in Vegas behoorlijk veel te doen.
Weer naar buiten en we blijven dit keer aan de rechterkant om de shows die tussen de hotels in worden gegeven goed te kunnen bekijken. We komen langs een aantal hotels waar we niet ingaan omdat het al behoorlijk laat wordt en de voetjes doen behoorlijk zeer. Zo zien we o.a. het Aladdin met als thema 1000 en 1 nacht.
In dit hotel is een luxe shoppingmall The Desert Passage. Niet bepaald voor onze knip geschikt.
Ook niet binnengeweest maar even aan de buitenkant bewonderd : Hotel Paris. Als je nooit op de Eiffeltoren bent geweest kan je dit hier even overdoen, een hele goeie kopie staat hier aan de Strip. Binnen waan je je aan het Montmartre.
We besloten om het Bellagio met zijn dansende fonteinen als laatste te houden voor we weer teruggingen. Er zou net weer een show (de laatste van die avond) van start gaan en we vonden een mooi plekje. Cor heeft het ook op film vastgelegd. Heel indrukwekkend en op muziek van Frank Sinatra.
Het hotel is genoemd naar een plaatsje aan het Comomeer. Dit is één van de duurste hotels, maar dat mag duidelijk zijn. Ook hier een luxe shoppingmall en de grootste doorlopend te bekijken privé-collectie met kunstwerken ter wereld. De zwembaden moeten ook schitterend zijn, je mag hier alleen als gast gebruik van maken.
Ook hier even binnen rondgekeken om de plekjes van de film “Ocean’s Eleven” te herkennen we voelden ons heel even George Clooney en Julia Roberts.
Omdat onze voetjes wilden gaan slapen zijn we rond 12 uur richting het Luxor getogen, waar we net ons bed haalden.
Vrijdag 5 juni
Tot half zeven geslapen. Lekker uitgerust genoten van het Pharaoh’s Pheastbuffet. Het was inderdaad een feest voor de inwendige mens. We hebben hier ruim de tijd voor genomen.
We hadden nog geen tijd gehad voor de rest van het hotel en besloten dit nu te doen want rond de middag gaan we naar downtown. Veel leuke winkeltjes met nog meer echt leuke dingen gebaseerd op het hotelthema. Buiten eten, gokken en zwemmen is hier nog een heel scala aan entertainment. Je kan arcade-spelletjes doen, diverse rides, er is een King Tut museum en een IMAX film. ’s Avonds is er bijna elke dag een optreden van “The Blue Mann Group”. Bezoekers van heel Vegas staan hiervoor elke dag weer in de rij.
Omdat we nog niet hadden gedaan waarvoor dit moois eigenlijk is gemaakt, zijn we aangeschoven aan een roulettetafel. Hadden nog maar net ingezet of de drankjes kwamen al langs. Voor Nederlandse begrippen is dit wel heel decadent. ’s Morgens om 9 uur al aan de speeltafel met een wisky en een rum-cola. Maar het had wel iets, zeker als het geluk met je is. Het was dan wel geen miljoenenklapper, maar we konden het hele mooie beeld wat we in één van de winkeltjes hadden gezien na afloop op kosten van het hotel in laten pakken. Ook nog wat pocketmoney en de kosten eruit voor de taxi naar ons volgende hotel.
Rond 11 uur hebben we de koffers weer ingepakt en zijn uitgeschreven uit het Luxor. Bij de bellman stond een behoorlijke rij gasten die allemaal een taxi wilden. Die reden af en aan zodat het niet al te lang duurde. Tip voor de bellman en de bagage werd keurig ingeladen.
De taxichauffeur vertelde ons dat er 5000 taxi’s zijn in Vegas maar dat er altijd te kort zijn. Er wordt zoveel gebruik van gemaakt, mensen doen dikwijls niet anders dan van het ene naar het andere hotel rijden. Dan snap je niet dat er nog heel veel mensen elke dag heen en weer lopen op de strip. Maar ja, Vegas heeft jaarlijks miljoenen bezoekers en die willen alles zien. De meesten slapen bijna elke nacht in een ander hotel en dan moet je inderdaad met de taxi gaan want in die hitte is het ondoenbaar.
Binnen een halfuur heeft de taxi ons afgezet bij ons tweede hotel The Golden Nugget.
We werden hartelijk begroet met “Welcome home, fooks”
Ondanks dat het pas 12 uur was en men normaliter pas na 3 uur kan inchecken kregen we binnen een kwartier de “sleutels” c.q. codekaartjes van onze kamer. Deze lag in de South Tower # 20105. We konden de Strip in de verte zien liggen. Dit hotel wordt als het beste hotel downtown beschouwd en is een hotel met veel marmer en brass en heeft dus een klassieke uitstraling. Bovendien een zwembad met olympische afmetingen.
Jammer was wel dat we heel lang moesten wachten voor de koffers naar boven werden gebracht (we hebben deze reis iets met koffers) De manager opgezocht en die heeft er even vaart achter gezet. Nadat we eindelijk waren uitgepakt hebben we een paar uurtjes doorgebracht bij het zwembad. Wel goed smeren en af en toe uit de zon, want het was vandaag 41 graden. (106 F).
Om 3 uur omgekleed en even gekeken waar de bus stopt die ons vanavond alweer terug naar de Strip zal brengen voor David Copperfield. Maar 5 minuten lopen bij ons vandaan, dus niet zo ver en dat is wel fijn als het zo heet is. Downtown is wel heel iets anders dan waar we eerste waren, hier heb je nog de vroegere casino’s voor alles zo uitgebreid is geworden. Het is wel vergane glorie bij sommigen, maar een sfeertje !
Bij alle casino’s werden wel auto’s ingezet als prijs bij de fruitautomaten. Voor 5 dollarcent kon je al een gokje wagen, waarbij je ook hier voorzien werd van drankjes. Allebei een poosje gespeeld bij Fremont maar helaas geen auto. Wel een bak vol muntjes. Na het inwisselen rondgewandeld. Buiten casino-hotels waren hier ook veel winkeltjes, dus voor we het wisten waren we de tijd vergeten. We moesten uiterlijk om 7 uur in het MGM zijn en de bus deed er ruim 45 minuten over. Na een spurt naar de busstop kwam er wel één, maar een politieauto had pech en stond midden op de weg, dus moest de bus wachten. We wilden net wegrijden toen er een invalidenwagentje ook mee moest. Dat kan in amerikaanse bussen, daar zit een soort laadvloer in bij de chauffeur waarop je met wagentje en al naar binnen kan. Maar dat duurde en dat duurde. Eindelijk op weg (al een halfuur verder) wilden er hele volksstammen met diezelfde bus mee, dus voordat we waren waar we wilden was het al 7.15 !!
We kwamen tot de ontdekking dat we niet op ons paasbest gekleed waren, slippers en korte broek (Cor) dus hopen dat we er nog in mochten. Nog maar 5 minuten te gaan een race tegen de klok naar het theater, waar we precies om 7.30 belanden. Maar we mochten er zonder problemen in. We hadden plaats aan een tafeltje van 6 die niet begrepen dat ook anderen de voorstelling wilden zien. Dus veel geschuif met de stoelen !! De drankjes hebben we maar overgeslagen, die starten bij + $ 10. Na al die gratis drankjes vonden we dit toch wel wat overpriced !!
De show was werkelijk weer verpletterend en onbegrijpelijk. In Rotterdam hadden we hem ook al eens gezien, maar in deze show zaten heel veel nieuwe trucs. Halverwege was er één waar David op een plateau boven het publiek stond…doek erover..doek weg..en…stond hij achter ons. We konden hem zo bij z’n jas pakken. Niets gemerkt van geloop of iets anders. Geweldig. Na een paar uur van verbazing was het jammergenoeg alweer afgelopen. We hebben echt genoten. Omdat we nu wel wat wilden drinken zijn we een kwartiertje aan de roulette aangeschoven en konden we weer genieten van een pilsje en een Mai-Tai. De buskosten en de kosten van een laat souper hadden we ook nog even snel verdiend. Voordat we weer alles kwijt zouden raken, de bus gepakt en in ons hotel gegeten bij Carsons Streetcafé.
Omdat we nog niets hadden gezien van de Freemont-Experience gingen we om 12 uur nog even hier naar kijken. Dit is een geweldige licht- en geluidshow wat elk uur wordt gespeeld in de overkapping boven Fremontstreet. Er zijn wel 2,1 milj lichtjes en 540.000 W aan geluid. Ook zijn er doorlopend optredens van straatartiesten en muziek. Het is net een hele gezellige braderie, maar dan anders. Geen mensen die zich verbijten over het verlies in de casino’s maar alleen maar vrolijke mensen.
Daarna hebben we onze winst van vandaag terug in de slotmachine (fruitautomaat) gestopt. Zo gaat dat nu eenmaal.
Zaterdag 5 juni
Vroeg ! de wekker liep om 5 uur af, maar konden slecht wakker worden. Toch de tijd genomen voor een lekker ontbijt bij Carsons, want het buffet ging pas om 6 uur open. Volgens de eerste bevestiging van Looktours, waar we de excursie bij hadden geboekt via het internet, moesten we om 6.30 uur klaar staan aan de uitgang van One-Street. Toen we er om 7 uur nog stonden gingen we twijfelen. Staan we wel op de juiste plek, is de tijd wel goed ? Zeker als je veel mensen met bussen ziet vertrekken dan heb je zoiets van.. We hadden een dag tevoren geen laatste confirmatie gedaan om de tijd te checken en dat is wel dom, want ze kunnen het schema van ophalen altijd wijzigen. Ik heb daarom maar even gebeld en we stonden echt op de lijst, maar wel voor 7.15. Dat klopte, om kwart over 7 kwam inderdaad het busje van Vision-tours aanrijden.
We werden naar een verzamelpunt gebracht waar we over moesten stappen in een grote tourbus, voorzien van alle comfort. Het landschap veranderde van hotels en bebouwing naar dorre vlakten (we zitten tenslotte in de woestijn) Bij de Hooverdam werd gestopt om een paar foto’s te kunnen nemen.
Jammergenoeg er niet overheen, maar dat wisten we al. Verder via Lake Mead richting Arizona. In Arizona reden we door Kingman en Williams en Tusayan, waar we in Kaibab National Forest een bescheiden buffetlunch genoten. Dit was ook de wissel met een doorgewinterde chauffeur die hier al jaren woont. Eindelijk kwam het National Park The Grand Canyon in zicht. Na wat algemene kennis te hebben gedropt bij ons kwamen er veel verhalen los.
Als eerste stop was gepland Bright Angel Trail. Dit is het meest panoramische uitzicht van de canyon. Geweldig, alle verhalen kloppen, dit kan je niet met foto’s of op film vastleggen, je moet er zelf zijn om dit te kunnen beleven.Er was ruim tijd om te kunnen filmen en in de lodge rond te kijken, waar het natuurlijk vol met souveniers lag.
Na een klein uurtje terug de bus in en naar het volgende punt. Yavapai point heeft het wijdste uitzicht van de hele canyon. Helaas kreeg ik een aandenken mee waar ik niet op zat te wachten. Hier groeit een familie van Poison Oak en Poison Ivy een giftige plantensoort die heel veel overlast bezorgd. Het was al in Hawaii voor ik dit ontdekte. Dus voortaan bij een parkbezoek lange broek aantrekken.
Hierna vertrokken we uit dit indrukwekkende gebied. Jammer, jammer zo’n eind reizen en zo’n kort bezoek. Dit kan je beter in een rondreis inplannen. Maar we moesten terug en dat was een lange, lange reis met 4 stops. Wel werd er een film gedraaid, maar het beeld was erg klein. Als je dan denkt dat je in Vegas bent en dus snel thuis…nee dus. Ons hotel stond als één van de laatsten gepland dus hebben nog een uurtje alle hoeken van Vegas gezien. We waren dus heel blij dat we om 10.15 ons hotel weer zagen.
Omdat we eigenlijk nog geen behoorlijke maaltijd hadden gehad sinds de lunch, late-supper genomen in het hotel. We waren zo uitgerust van die busreis dat we nog geen slaap hadden en hebben tot een uur of twee in de Binion en andere casino’s gespeeld. Lekkere drankjes, maar hier en daar een licht verliesje.
Zondag 6 juni
Redelijk op tijd opgestaan (7 uur) en tussen het geroezemoes van de slotmachines door het buffet opgezocht. Omdat het zondag is heeft geen enkel hotel een “gewoon” ontbijtbuffet, maar een champagnebrunch van 7 uur ‘s morgens tot 3 uur ’s middags. Dus buiten de normale items ook veel verse vis, extra vleesgerechten, desserts en niet te vergeten champagne. Maar dat vonden we iets te vroeg. Hebben toch heerlijk gegeten en zijn wel 3 keer op wezen scheppen. Voor degene die wel eens met ons op vakantie zijn geweest is dat eigenlijk geen nieuws.
De ochtend verder doorgebracht met boodschapjes doen bij de ABC stores en de kaarten geschreven en op hoop van zegen door het hotel laten posten. Kwamen dus weer pas aan toen we thuis waren… Buiten zagen we voor het eerst weer wolkjes aan de hemel, ondanks de 106 graden F.
Na de middag met de bus naar de Strip. We hadden e-tickets geboekt in januari voor de “Star Trek Experience” in het Las Vegas Hilton. Bus # 301 gaat heen en terug van downtown naar de Strip. Ook op zondagmiddag weer volle bak bij het in- en uitstappen. Het Hilton ligt wat afgelegen aan Paradise Road, maar in een kwartiertje waren we er. Dit stijlvolle hotel was vroeger de vaste verblijfplaats van Elvis Presley en veel doet nog herinneren aan hem.
Na inlevering van de tickets konden we dan richting space. Allerlei barretjes, winkeltjes e.d. helemaal in stijl. Jammergenoeg hadden we geen camera’s mee omdat we dachten dat het niet mocht. Wel dus, alleen vanaf de ride zelf mocht je niet meer filmen.
Het was net of we zelf op de Enterprise waren en meespeelden in een aflevering. Het was ontzettend leuk, ook al ben je er geen fan van. We konden met twee verschillende rides mee. Al met al heel leuk. We liepen ook nog Quarck tegen het lijf. Jammer geen foto kunnen nemen.
Ook hier weer wat tafels en slots geprobeerd. Geen succes, helaas en hebben we maar een drankje genomen aan de bar. Bijna was in dit casino onze vakantie aan het einde gekomen, doordat de portemonnee van Cor was blijven liggen. Goddank voor de uitgebreide bewaking was deze al eerder bij security dan wij en konden hem, na uitgebreide check van alle items, meenemen.
Het spreekwoord zegt het : geluk bij een ongeluk ! Klopt dus, vlak bij de ingang was een slotmachine van Betty Boob die behoorlijk uitbetaalde (soms ook weer innam) en het verlies van de roulette weer helemaal goed maakte.
Het was ondertussen weer helemaal onbewolkt toen we buiten kwamen en de temperatuur was weer een graadje of 2 gestegen. Toch wilden we nog een paar hotels bekijken, allemaal lukt ons echt niet meer.
Circus Circus ..... Dit is echt een hotel voor gezinnen met kinderen. Eén groot circus, kermis en pretpark. Het was hier ook beredruk, niets voor ons. Maar als je die kinderen ziet met grote ogen rondkijkend ! Verder hebben we nog wat rondgelopen in het Riviera, Sahara en Stardust. Al wat oudere hotels en hebben behalve Sahara geen echt thema. We vonden het wat vergane glorie, maar dat krijg je als je in het Luxor hebt geslapen.
Om 6 uur waren we weer terug en hebben op ’t gemak ons lekker opgefrist. Airportshuttle besteld voor de andere dag. Dinner bij het Chinese buffet van het Plaza Casino. De rest van de avond gebruikt om wat te filmen en te genieten van de muziek.
Maandag 7 juni
De wekker roept om 6.15. Toilet maken en daarna ontbijten. De geboekte airportshuttle komt keurig op tijd voorrijden. We mogen weer door de douane !!!! Dit keer ging alles zonder problemen.
Vertrek Las Vegas 7 juni 10.54 uur UA1485, met TED United. Terminal 1. Seat# 23A en B. Aankomst Los Angeles 7 juni 11.59 uur. Terminal 7
Vertrek Los Angeles 7 juni 14.10 uur UA57. Seat# 38A en B.
En dan ..................ALOHA HAWAII
Aankomst Honolulu-airport op Oahu Hawaii 7 juni 17.00 uur in Terminal M.
Alweer geen enkele minuut vertraging. Wel gaan we door de laatste tijdzône en leveren 3 uur in. Maar toen bij aankomst ...…geen transfer voor ons die we geboekt hadden via Special Traffic. Dus na een uur wachten van alles geprobeerd, maar geen contact met de plaatselijke agent. Cor kwam een dame tegen van een concurrent en die was zo vriendelijk om via via toch voor vervoer te zorgen.
Dus was het alweer 5 uur in de middag voor we op onze hotelkamer waren en wat blijkt ? alweer was één van de koffers door de TSA opengemaakt en gecontroleerd. Dit keer lag er een briefje in. Maar het mag de pret niet drukken, we zijn op de eindbestemming
We verblijven 6 nachten in het Pacific Beach Hotel aan de boulevard van Waikiki Beach. De grootte van het strand van het altijd zo beroemde Waikiki valt ons toch wat tegen. Maar wat we wel zien is prachtig zand en een geweldige zee.
’s Avonds de omgeving verkend. Het was heel druk met een groot gehalte Japanse toeristen, daar waar je eigenlijk Amerikanen zou verwachten. Maar de temperatuur was heel aangenaam en de boulevard heel gezellig.
Dinsdag 8 juni
We zijn al om 7 uur wakker, althans ik want Cor was al veel eerder wakker. Na de gebruikelijke ochtendrituelen gaan we op zoek naar een ontbijtrestaurant. We gaan nooit in het hotel ontbijten waar we zijn omdat die prijzen altijd behoorlijk opgeschroefd zijn, behalve in Las Vegas. We hoeven niet lang te zoeken want we hebben aan de overkant van de straat een heel leuk plekje gevonden, informeel en met leuke muziek. "Cheeseburger in Paradise" ons eerste ontbijt bestond uit :
DENVERA mixture of Ham, Peppers Onions and Colby-Jack Cheese
Our Fluffy Three Egg Omelets are served Wheat Toast and your choice of House Potatoes or Rice en BLUEBERRY PANCAKES great Pancakes, made with Blueberries Inside and Out met natuurlijk een slootje koffie en orange-juice, jummmmmmmy
Daarna gaan we lekker relaxen op het strand, we hoeven alleen maar de boulevard over te steken om op het goudgele strand te komen. Geen last van stuifzand, want dit is heel fijn schelpenzand. De temperatuur van de oceaan is precies goed, dus we nemen regelmatig een duik want ’s morgens is de temperatuur al behoorlijk afgelopen.
Zo rond 1 uur gaan we ons omkleden want we worden hier en daar al rood. In de gidsen hadden we ook behoorlijk groot shoppingcenter ontdekt en dat is een mooie bezigheid als het buiten te warm wordt. We hadden al ontdekt met welke bus we moesten, maar besloten om te gaan lopen, het zou ongeveer 40 minuten zijn. Een beetje lichaamsbeweging kan nooit kwaad. Maar met een temperatuur van rond 35 graden zou het toch wat tegenvallen.
Eerst nog even voor vervoer gezorgd voor morgen voor de excursie. Via de bellboy van het hotel transfer geboekt. We konden met een bus mee die nog wat lege plaatsjes had gelukkig. Alleen was het nu niet in de morgen, maar ’s middags.
Toen op stap richting het Ala Moana shoppingcenter. Uiteindelijk na een uur kwamen we waar we wezen moesten. Eerst even wat drinken en daarna de knip maar weer eens volgepind. De wandeling was wel de moeite waard, een heel leuke mall met zowel dure designer stores als veel leuke kleine winkeltjes.
Om 6 uur in het foodcourt gegeten en met de bus terug naar Waikiki. Nog wat geslenterd op de boulevard. Tegenover ons hotel was een life optreden met Hawaiaanse muziek, maar wij houden niet zo van dat soort en hebben maar eventjes gekeken. Daarna de luikjes gesloten.
Woensdag 9 juni
Vanmorgen ontbeten bij Keoni in plaats van bij Cheeseburger. Daarna naar het strand geweest. Vanwege het oplopen tegen een giftige plant Poison Ivy in the Grand Canyon (rode vlekken die heftiger worden in de zon) heb ik met een boek in de schaduw gezeten terwijl Cor heerlijk kon zwemmen. Tussen de middag even een broodje gegeten en alle spullen gepakt voor vanmiddag. Rond 2 uur moesten we naar het opstappunt bij het Hyatt hotel waar de bus van Pacific Island ons zou ophalen. Tegen 3 uur waren we bij de ranch waar we verblijd werden met de tijding dat het pas om 4 uur zou starten.
Established in 1850, Kualoa is a 4000 acre working cattle ranch, spread from the steep mountain cliffs to the sparkling sea. Located on the northeastern side of Oahu in the Hawaiian countryside, it is less than an hour from Honolulu.
Dus op ’t gemak wat rondgelopen, er was o.a. een tentoonstelling van de historie van het eiland en de omgeving was ook prachtig. Gelukkig voor Cor was er een winkeltje waar leuke dingen werden verkocht zodat hij weer een horloge aan z’n verzameling kon toevoegen en een leuk hemd van Hawaii. Toen de anderen klaar waren met paardrijden en ATV konden we starten. Het was een hele leuke interessante tocht in heel oude bus uit de jaren 50.
Hier zagen we dus een stukje echt Hawaii en reden we langs een aantal sets waar films als Jurassic Parc, Pearl Harbour, Mighty Joe waren opgenomen. Ook het bezoek aan een bunker uit de 2de W.O. was heel apart. Helaas ging het af en toe hozen, zodat we niet overal opnames konden maken. Na de movietour konden we meteen de bus in en werden we rond 18.30 uur afgezet. ’s Avonds lekker gewandeld door Waikiki en heerlijk Mexicaans gegeten bij Aqua café.
Donderdag 10 juni
Om 6.30 uur zijn we opgestaan. Koffie gezet en rustig wakker geworden op het balkonnetje. Er waren al heel wat mensen vroeg bezig met joggen, boodschappen doen en zwemmen. We zagen voor het eerst iemand met een hond. Na de koffie ontbeten (ananas, french toast, eieren, aardappels en spek)
Terug in het hotel goed ingesmeerd en de rugzak gepakt met nuttige dingen. Om 9 uur werden we opgehaald door een Chrysler-van. Het was een hele leuke reisleidster die beslist niet op haar mondje was gevallen. Medereizigers kwamen uit Mexico, Kansas en Indiana.
De eerste stop was bij de Lilliuokalani Gardens waar veel native Hawaiian planten te zien zijn en de Waikahalulu waterval. Dan rijden we via Nu’uanu Valley naar het Royal Mausoleum. Waar de heilige rustplaats is van Hawaii’s koningen. Hier is ook een Chinese begraafplaats vlakbij. We maken een wandeling door een stukje tropisch regenwoud en dit valt niet mee, het is een behoorlijk glibberig pad waar je heel goed moet kijken waar je loopt. Ook hier weer een mooie waterval “Kapena Falls”
We vervolgen onze tocht met de van door een gebied waar niet alleen regenwoud is, maar ook fascinerende bamboebossen en komen zo bij Paali lookout waar je bij helder weer van hele mooie uitzichten kan genieten.
Het is behoorlijke wandeltocht maar wel de moeite waard. De laatste waterval, de “upside-down” van 3.150 foot, is helaas door het aanhoudende warme weer opgedroogd. Jammer !
Hierna rijden we richting Waikiki. Omdat alles nogal is uitgelopen brengen we geen bezoek aan Iolani Palace, the Coral Church en het Mission Houses Museum. Maar daar was eigenlijk geen enkele deelnemer in geïnteresseerd. Om 1 uur worden we voor de deur afgezet.
Na omgekleed te zijn even naar het strand geweest. Nog steeds behoorlijke uitslag, zelfs weer wat groter, dus lange broek aan helaas. Maar met een leuk boek in de schaduw is het toch lekker ontspannend. Cor gaat lekker zwemmen en een uurtje zonnen.
Genoeg natuur gezien vandaag dus we gaan met de benenwagen op stap. Het Royal Hawaiian shoppingcenter hadden we nog niet gezien. Het is maar een kwartiertje lopen. Maar het valt een beetje tegen dus gaan we verder downtown in. Even een hotdog gegeten en een softdrink en we kunnen er weer tegenaan. Overal staan boxen langs de kant met allerlei reclameboekjes en we vinden een brochure over een ander deel van Honolulu waar een modern entertainmentcenter is “The Victoria Ward” .
We besluiten om daarnaar toe te gaan, niet met de bus maar lopend. Het was ongeveer een uur lopen. De zon scheen behoorlijk pittig, dus af en toe in de schaduw was geen overbodige luxe. Aangekomen bij het complex eerst even uitgerust onder het genot van een ijsje bij Cold Stone Creamery. Gewone ijsjes kennen ze daar niet, het zijn halve maaltijden. Geef je een fooi, dan wordt je toegezongen door alle mensen achter de counter. We kenden deze zaak nog van San Diego. Verder hebben we er nooit meer een gezien. Beslist een aanrader.
Wat zagen wij als eerste ? Een groot filmcomplex. Nou we hadden best zin in een film, dus zo gezegd zo gedaan, de film die wij wilden zien begon over een halfuur en dus snel kaartjes gekocht voor “The day after tomorrow” Met een grote portie nacho’s en een drankje heerlijk uitgerust en genoten van de film.
Terug zijn we toch maar met de bus gegaan (#19) dit is toch wat comfortabeler. Na een paar drankjes op de boulevard zijn we rond 12 uur gaan slapen. Het was toch een behoorlijk vermoeiende dag.
Vrijdag 11 juni
Vanmorgen komen we maar langzaam op gang. Na een bakje koffie op het balkon gaan we eerst wat foto’s nemen van de omgeving en daarna ontbijten.
We kozen ditmaal voor HAWAIIAN OMELET met Portuguese Sausage, Pineapple, and Jack, Colby and Cheddar Cheese en MACADAMIA NUT pancakes met veel verse ananas, koffie en melk.
De rest van de dag hebben we hetzelfde gedaan als donderdag, want dat beviel ons wel, ’s morgens strand en ’s middags naar Victoria Ward center. Vroege film “Troij” genomen en lekker gegeten. Met dezelfde bus weer terug, alleen duurde het twee keer zo lang omdat op de boulevard allemaal kraampjes waren en optredens vanwege de feestelijkheden in verband met “King Kamahameha-dag” en de viering van de betrekkingen tussen Hawaii en Japan. We zijn maar eerder uitgestapt omdat we natuurlijk alles wilden zien. Het was heel gezellig, maar behoorlijk druk.
Zaterdag 12 juni
Vandaag is er een grote bloemenparade ter ere van Koning Kamehameha. Gestart wordt er bij het monument in downtown en zal ook over de boulevard voor ons hotel voorbijgaan. Cor heeft niet zo’n zin om hier naar te kijken en dus gaan we richting downtown. Halverwege komen we de parade tegen en nu hebben we er toch spijt dat we de filmcamera niet bij ons hebben. Het is toch iets anders dan het gemiddelde bloemencorso thuis. Wel een paar foto’s genomen, maar daar krijg je toch geen goeie indruk mee van het geheel.
Verder die dag niets speciaals gedaan, beetje gelezen, beetje gewinkeld, even naar het strand en ’s avonds laat nog een filmpje gepakt “The Cronicles of Riddick”.
Dan… is het zondag 13 juni en moeten we helaas weer terug naar Nederland.
Om 09.45 uur worden we ditmaal wel keurig op tijd opgehaald. We zijn ook hier weer ruim op tijd. Natuurlijk duikt de douane weer meteen in onze koffer, grrrrr !!
Ook deze vlucht vertrekt exact op tijd en zonder problemen landen we weer een tijdzône verder in Los Angeles.
Vertrek Honolulu 13 juni 12.45 UA52. Terminal M, seat# 25H en J
Aankomst Los Angeles 13 juni 21.29. Terminal 7.
Omdat de terugreis lang is en we twee nachten in het vliegtuig zouden moeten doorbrengen hebben we een stopover in Los Angeles en slapen één nacht in het Marriott. Maar net zoals de vorige keer dat we hier zijn geland tijdens onze rondreis door Californië was het buiten de aankomsthal één grote chaos. Taxi’s, shuttlebussen en auto’s door elkaar heen scheurend en toeterend om op allerlei plaatsen mensen op te pikken.
Binnen 10 minuten waren bij de receptie en hadden een hele snelle incheck van nog geen 5 minuten. De kamer was weer net zo luxe als de vorige keer met een lekker groot zacht bed. Even gedoucht en een rondje hotel gemaakt. Na een welverdiend shagje hebben we nog een drankje genomen in de sportsbar. Bij de receptie een wake-upcall gevraagd voor 5 uur en met de concierge afgesproken dat we ons ontbijt om 5.30 uur op de kamer wilden. Het restaurant ging n.l. pas om 6 uur open en wij wilden dan al weer op het vliegveld zijn.
Maandag 14 juni
5 uur wake-upcall….. wel erg vroeg. Snel aangekleed en voor de laatste keer de spullen ingepakt. Maar wie er kwam, geen concierge met ontbijt. Dan maar zonder en eten wel een broodje op het vliegveld. Trouwens na het opstijgen zouden we al snel ontbijt krijgen in het vliegtuig.
Er ging elke 10 minuten een shuttle naar het vliegveld dus dat was gemakkelijk. We moesten wel wat zoeken naar de juiste plek voor de vliegbevestiging, maar na wat heen en weer geloop was alles weer geregeld. Ook weer de exacte seats. We keken vol bewondering naar de koffers die dit keer op een lopende band gingen in plaats van afgeleverd te moeten worden bij de douane. Zeer benieuwd wat er nu weer zou gebeuren onderweg.
Vertrek Los Angeles 14 juni 07.40 UA946. Terminal 7. Seat# 34C en D.
Tussenstop in Washington, waar we 2 uur moesten wachten voor we weer in hetzelfde vliegtuig, maar dan via een andere gate, konden instappen.
Aankomst Amsterdam 15 juni 06.55 uur.
Na een lange vlucht met alleen maar mensen die herrie maakten, kwamen we met een zeer vermoeid omhulsel op Schiphol aan, waar de piloot zo landde dat Cor barstende pijn had in z’n voorhoofdsholte. Zo erg dat hij bijna flauw viel toen we naar de bagageband liepen. Gelukkig zakte het toen een beetje.
Hoera ! de koffers zaten er gelukkig bij. Alleen was de koffer van Cor opengebroken door de douane in L.A. en kon niet goed dicht blijven.
Bij het bellboard in de hal kon de bus van hotel Zwanenburg worden opgeroepen. Binnen 20 minuten zouden we worden opgehaald bij halte B14 buiten. Het was lekker weer, een beetje fris. Maar dat is wel fijn als je uren in een bedompt vliegtuig hebt gezeten. De bus bracht ons snel naar Zwanenburg, waar we nog gratis een bakkie koffie kregen. Daarna de koffers in de auto en op weg naar Goes. Geen files, dus binnen 2 uur weer thuis, waar alles o.k. was en onze zwarte poes ons luid snorrend begroette.
Die dag geen last gehad van jetlag, die kwam pas later in de week. Maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Subscribe to:
Posts (Atom)